Het eenzame plantje (dat mij een schuldgevoel gaf) 

We hebben een gesprek bij Tetem over de nieuwe verkenning van Kunst en Cultuur en de gemeenschapsvormende rol van kunst en cultuur. Wilja Jurg vertelt enthousiast over hun project LEAFDE en hoe planten bijdragen aan een goed gesprek in de Twentse bibliotheken. 

Ook wij mogen een plantje meenemen. Wat leuk denk ik. Het plantje mag niet te groot zijn want we zijn met de OV-fiets en trein. We komen uit bij een leuk klein plantje en Wilja laat zien hoe het werkt. QR-code scannen en het plantje begint te vertellen; ‘Ik ben heel eenzaam’. Bingo! Dat past mij wel, ik zal dit plantje eens wat liefde geven. 

We hebben wel haast want we moeten op tijd weer in Zwolle zijn voor een andere afspraak. Er wordt snel een doosje geregeld en het plantje wordt, in de haast, nog van tafel gestoten. Maar belandt vervolgens veilig en wel in het doosje. Hij past mooi achter op de bagagedrager. Snel fietsen we naar het station. ‘Hoeveel minuten hebben we nog?’ Niet veel, nog wel net genoeg om nog wat eten te halen. We halen de trein en ik fiets naar het Provinciehuis. Als ik in de lift sta realiseer ik me ineens ‘Het eenzame plantje, die ben ik gewoon vergeten’. Een enorm schuldgevoel komt opzetten. Ik zie het beeld voor me van mijn eenzame plantje, helemaal alleen in die koude fietsenstalling achter op een onbekende OV-fiets. Het voelt als die keer toen ik mijn zoon te laat van zwemles ophaalde en hij al bibberend zat te wachten met een handdoek van de badjuf om. Wat was ik een slecht mens, hoe kon ik dat eenzame plantje nou vergeten zijn… 

Ik schiet in de actiemodus en bevraag collega’s; Wie kennen wij die in Enschede wonen? Mijn oud-collega Rob Engbers werkt daar nu. Op het Stadskantoor vlak bij het station. Zijn nummer heb ik niet maar via LinkedIn is hij wel te bereiken. Ik vraag hem of hij naar de fietsenstalling wil gaan om te kijken of het plantje er nog staat. Na het weekend gaat hij kijken. Het plantje is er niet meer. Maar wat blijkt, een NS-medewerker heeft het plantje gevonden en mee naar huis genomen. Hopelijk een huis waar het plantje wat minder eenzaam is. 

Het heeft mij beziggehouden. Thuis heb ik namelijk grote moeite om mijn kamerplanten goed te verzorgen. Te nat, of te droog en met een dode plant tot gevolg. Daar voel ik mij nooit schuldig over. Maar ten aanzien van dit eenzame plantje was het gevoel enorm. Blijkbaar ga jij je ergens heel anders toe verhouden als datgene met je communiceert. Maar ook andere mensen wilden dit eenzame plantje helpen zonder ter discussie te stellen of een plant instaat is zich eenzaam te voelen. Het laat zien dat deze planten met hun verhaal het gesprek over jezelf en jouw omgeving een ander perspectief geeft. Eén van de rollen die kunst heeft voor ons als gemeenschap. Het brengen van andere perspectieven die onze gemeenzin bevragen en bevestigen.  

Voor meer informatie over LEAFDE of je eigen plant doneren? Kijk op LEAFDE – Tetem 

Geschreven door: Karen van Rhijn. Neem gerust contact op met Karen mocht u vragen hebben. Dit kan via kze.v.rhijn@overijssel.nl of 06 10743638