Tijdens het Grootste Kennisfestival organiseerde Trendbureau Overijssel een sessie waarbij we samen spraken over welke lessen we na twee jaar coronacrisis willen vasthouden.
Oorspronkelijk duidde het woord crisis op een situatie waarin dreiging en kansen bij elkaar komen; een moment om keuzes te maken zonder zekerheid over de consequenties. Churchills uitroep “never waste a good crisis” verwijst naar die kansen. Tijdens het Grootste Kennisfestival op 16 juni jl. organiseerde Trendbureau Overijssel een sessie waarbij we samen spraken over welke lessen we na twee jaar coronacrisis willen vasthouden en kijken we, samen met Professor dr. André Knottnerus, naar de toekomst met behulp van brede welvaart.
Een drietal kunstenaars legde de gesprekken op geheel eigenwijze vast.
Kop in het zand
Beluister op SpotifyVerwijst naar een andere website
Ik houd van dingen die alleen bestaan bij de gratie van aandacht,
omdat ’t verdwijnt als je de andere kant op kijkt.
Maar wat schiet het op?
Je komt bij jezelf uit als iedereen in de kring naar de ander wijst.
We willen gelijken kansen, niet langer denken in zwart en wit.
Maar is het kunnen nadenken over de verdeling van welvaart niet al een privilege op zich? Ik kom uit een buurt waar men zich dat niet kan permitteren, en de bevestiging van welvaart wordt gezocht in juwelen en dure kleren
Ik heb het antwoord niet;
twee jaar COVID, het sentiment verschoof van medeleven naar man wat een hoop gedoe. En tijdens die vrije val van twijfels vroeg ik me af ben ik zelf wel woke genoeg?
Ik houd van dingen die alleen bestaan bij de gratie van aandacht,
omdat ’t verdwijnt als je de andere kant op kijkt.
Maar wat schiet het op?
Je komt bij jezelf uit als iedereen in de kring naar de ander wijst.
We willen gelijken kansen, niet langer denken in zwart en wit.
Maar is het kunnen nadenken over de verdeling van welvaart niet al een privilege op zich? Ik kom uit een buurt waar men zich dat niet kan permitteren, en de bevestiging van welvaart wordt gezocht in juwelen en dure kleren
Ik heb het antwoord niet;
twee jaar COVID, het sentiment verschoof van medeleven naar man wat een hoop gedoe. En tijdens die vrije val van twijfels vroeg ik me af ben ik zelf wel woke genoeg?
Voorstel script film over lessen tijdens coronacrisis – Door Site Steendam
Vraagstelling
Als de lessen die we geleerd hebben tijdens de eerste jaren van de corona pandemie vastgelegd zouden moeten worden in een video/film met als doel ‘dat wat we geleerd hebben vast te houden en mee te nemen.’
Concept voor de video/film
Een film over ‘het niet weten en vertrouwen in elkaar hebben dat we een manier vinden’.
We weten niet in welke situatie we gaan belanden. We kunnen scenario’s schetsen om ons zo breed mogelijk voor te bereiden, maar er is altijd een grote mate van onvoorspelbaarheid. De specifieke lessen die we deze crisis hebben geleerd zijn niet gegarandeerd in te zetten bij de volgende crisis. Maar de kennis dat er oplossingen gevonden zijn is wel te vertalen naar meer vertrouwen voor elkaar in een nieuwe, nog onbekende, situatie waarin oplossingen nodig zijn.
Het wordt dan ook een film over oplossingen en vertrouwen.
Een sfeerfilm die inhoudelijk niet over een specifieke oplossing gaat, maar waarin het gevoel van het vinden van een oplossing centraal staat.
Een brede doorsnede van de samenleving vertelt over situaties waarin ze beland waren en waar ze samen met anderen een oplossing voor gevonden hebben.
Hiervoor worden 5 a 7 personen in verschillende leeftijdsgroepen met verschillende achtergronden geïnterviewd en gevraagd om een situatie te beschrijven waarin zich (uit onverwachte hoek) een oplossing aandroeg. Dacht je dat het niet goed ging komen? Wie waren erbij? Wie en wat veraste je? Hoe ervaarde je het moment waarop de oplossing er was?
Net als dat de inhoud van een specifiek probleem niet centraal staat, staat ook het individu niet centraal. De verhalen worden door elkaar heen geknipt en alleen de audio wordt gebruikt.
Om ‘het niet weten & daar vertrouwen in hebben’ te symboliseren wordt de audio ondersteund door beelden gemaakt door verschillende kunstenaars. Als opdracht krijgen zij alleen de audio, los van verdere context. Het stokje wordt met vertrouwen doorgegeven.
De film sluit af met een beeld van een grootouder en een kleinkind wat samen aan het tekenen zijn. Ze creëren iets wat er nog niet was. Het kind staat voor naïviteit en openheid. We moeten naïef kunnen en durven zijn om open te kunnen staan voor nieuwe oplossingen. We mogen weten dat we het niet weten en het vertrouwen hebben dat dat het begin is van een mogelijke oplossing. De grootouder staat voor kennis en het laten gaan. Een leven lang ervaringen vormt een sterke basis voor de oplossing waar we naar opzoek zijn. En laten gaan, want alles is eindig, elk idee en dus ook elke oplossing is tijdelijk. We moeten het stokje doorgeven en vertrouwen hebben in een toekomst die we niet kennen.
Optioneel zou deze film ook een installatie kunnen zijn. Dan wordt er een ruimte ingericht waar op verschillende schermen de verschillende interpretaties getoond worden terwijl de audio afgespeeld wordt. Buiten de ruimte, naast de ingang, is dan het beeld te zien met de grootouder en het kleinkind.
De film zou zowel met of zonder beschrijving gepresenteerd kunnen worden. Met legt de nadruk op de corona crisis en zonder legt de nadruk op laten gaan.
Visual Report door AltelierSpek
